HISTORA/ Prita derisa ikën të gjithë dhe u futa në zyrën e tij…

Historia ime është sa e bukur aq edhe e komplikuar. Do doja ta ndaja me ju, pasi mendoj se ka shumë vajza në pozitën time, që për hir të së vërtetës nuk është aspak komode, madje e sikletshme. Kisha dy vjet që kërkoja një punë të hajrit. Edhe kisha përfunduar studimet prapë nuk po arrija të punoja në profesionin tim. Kështu, fati donte që një shoqja ime të më prezantonte me një mikun e saj që ishte sipermarrës dhe kishte një biznes të vetin. Dolëm për darkë, folëm për punë dhe atë që unë do doja të bëja në kompaninë e tij, ndërsa ai nuk m’i ndante shikimet provokuese dhe bënte gjithçka për të më rënë në sy. Pas asaj darke mësova se shoqja ime i kishte treguar shumë gjëra për mua të ardhshëm, ndër të tjera edhe që nuk kam një njeri që të jem e lidhur. Një darkë më pas, ai më telefonoi dhe më ftoi sërish për të dalë me motivin se donte të më njihte më mirë mua, si një punonjëse që aspiron atë vend të rëndësishëm në kompaninë e tij. Gjatë asaj nate ndodhi gjithçka dhe asgjë. Ose të paktën kështu preferova unë ta konsideroja deri në momentin e rradhës, kur u gjenda në zyrën time të re dhe përballë saj, dera e zyrës së atij që unë kisha shkuar atë natë. Tundimi ishte i fortë të them të drejtën, por përgjegjësia dhe kontrolli që më impononte pozicioni në të cilin isha caktuar, më ndalonin shpeshherë të shkoja e të përjetoja dëshirën time për atë mashkull. Puna ishte voluminoze dhe kishte ritmin e saj, por ndërkohë mendja më rrinte tek ai. Ndihesha më e lumtura në botë, më dukej vetja se kisha arritur të gjeja në të njëjtën kohë, të gjitha gjërat që njeriut i duhen në jetë, vetëm ëndërroja. Sillej në mënyrë të përsosur me mua, sepse edhe unë jam një vajzë simpatike dhe gjithmonë kam pasur sukses me meshkujt, gjë të cilën e vërtetova atë natë, dhe këtë ditë për të cilën po iu shkruaj. Ishte fundjavë, zakonisht zyrat tona boshatiseshin që pas dreke ndërkohë që atë ditë edhe ai po qëndronte jashtë orarit. Duke përtuar nga kjo gjë, unë prita derisa ikën të gjithë dhe u futa në zyrën e tij me dëshirën e qartë për ta përqafuar, sepse kishin kaluar dy javë që nga nata e parë dhe më kishte marrë malli ta ndjeja edhe njëherë. I njëjtë ishte edhe reagimi i tij sapo më pa në derë u çua në këmbë dhe erdhi e lloi të më puthë. Përjetova edhe një herë atë moment të “çmendur” që kishim kaluar atë natë dhe filluam të zhvisheshim tamam aty në zyrën e tij. Ishte shumë bukur ta ndjeja sërish pranë vetes si natën e parë që kishim qenë bashkë. E strukur në krahët e tij, e ndjeja veten të mbrojtur, të sigurtë, të paqtë… Nuk e mbaja mend sa kohë kishte që nuk më ndodhte kjo mrekulli. Bota, puna e atyre ditëve, njerëzit, me dukeshin një kujtim i lagët e i zbehtë. Pikërisht në këto çaste… ndjeva kërcitjen e dorezës së derës dhe zhurmën e cila më bëri të kuptoj qartë që tashmë, dikush kish hyrë aty. Drejtova sytë nga dera dhe në prag të saj pashë reccepsionisten e kompanisë, e cila me siguri kish ardhur të sigurohej nëse çdo gjë ishte në rregull para largimit të saj nga puna. Ajo u ndal, me një buzëqeshje të ndrojtur pa harruar të kërkonte ndjesë, iku. Ndjeja të më digjnin faqet nga turpi. Nuk doja të ndeshja vështrimin e tij, kisha frikë të kërkoja sytë e tij, pasi nuk e dija ç’përgjigje do të më jepnin. Me duart që më dridheshin mbërtheva kopsat e këmishes, rrëmbeva xhaketën dhe renda jashtë zyrës. Rikthimi në punë të nesërmen ishte një sipërmarrje, të cilën do ta quaja heroike. Nuk kisha marrë asnjë telefonatë prej tij mbrëmjen e kaluar, asnjë rresht mesazhi, apo ndonjë shenjë që të më bënte të ndjeja praninë e tij. Ndihesha keq. E kuptoja mjaft mirë që nuk kisha pse të krijoja iluzione, mbi një djalë me të cilin kisha shkëmbyer veç çaste të ethshme pasioni. Sapo shkela në zyrat e kompanisë sonë, ndjeva të pashmangshmen: të gjithë e dinin! Ndjeva vështrimin e recepsionistes që më përshkoi trupin, përçmimin e sekretares teksa kalova në korridor, deri edhe sytë zhbirues të pastrueses që më ishin qepur keqazi. U ula në tavolinën time, ngrita vështrimin drejt derës së zyrës së tij, e cila per dreq u hap. Pashë të dilte nga aty një vajzë e gjatë, elegante, e veshur me ngjyra të ccelëta. Ai i buzëqeshi me të njejtën buzëqeshje që më kishte dhuruar mua në takimin tonë të parë, i shtrëngoi dorën me të njëjtën ëmbëlsi, me të cilën kishte shtrënguar timen, dhe e ndoqi me sy derisa ajo u zhduk në fund të korridorit. Teksa po mbyllte deren më hodhi një vështrim krejt të zakontë e më tha “Mirëmëngjes”. Të nesërmen dorëzova dorëheqjen time tek recepsioni pa e ngritur vështrimin nga pllakat e dyshemese. Sapo dola në rrugë, mora frymë thellë dhe e ndjeva veten të lirë!
Nga “Entela”, Tiranë

/DRONI.al/