Analiza e The Economist/ Sa e kalbur është ushtria ruse?

Fuqia e ushtrisë moderne ruse duhej t’i tregonte botës se Presidenti Vladimir Putin e kishte rikthyer vendin e tij në madhështi pas poshtërimit të rënies sovjetike. Në vend të kësaj, përparimi i dobët dhe humbjet e mëdha në Ukrainë kanë ekspozuar të meta të thella brenda Rusisë. Për ata që kërcënohen nga agresioni i Putinit, një ushtri e pakësuar është një lehtësim. Fatkeqësisht, ajo ende ka edhe një fuqi bërthamore që mbetet për ta provuar.

Deri më tani, pushtimi i Ukrainës ka qenë një fatkeqësi për forcat e armatosura të Rusisë. Rreth 15,000 trupa janë vrarë në dy muaj luftime, sipas qeverisë britanike. Të paktën 1600 automjete të blinduara janë shkatërruar, së bashku me dhjetëra avionë dhe anije të flotës së Detit të Zi. Sulmi në kryeqytetin, Kiev, ishte një dështim kaotik.

Leon Trotsky, një ideolog komunist sovjetik i vrarë nga Stalini në Meksikë, shkroi dikur se “ushtria është një kopje e shoqërisë dhe vuan nga të gjitha sëmundjet e saj, zakonisht në një temperaturë më të lartë”.

Luftimet në lindje dhe jug të Ukrainës gjatë javëve të ardhshme jo vetëm që do të përcaktojnë rrjedhën e luftës, por do të përcaktojnë gjithashtu se sa ushtria ruse mund të shpëtojë reputacionin e saj – dhe reputacionin e shoqërisë që ajo mishëron.

Buxheti i mbrojtjes i Rusisë, prej mbi 250 miliardë dollarësh, është rreth trefishi i asaj të Britanisë ose Francës, por pjesa më e madhe e tij shpërdorohet ose vidhet. Putin dhe komandantët e tij të lartë i mbajtën planet e tyre të pushtimit larg nga oficerët, duke reflektuar mungesën e dëmshme të besimit.

Trupat e pakënaqur, të ushqyer me racione të ndenjura, kanë braktisur automjetet e tyre. Njësitë kanë torturuar, përdhunuar dhe vrarë vetëm për t’u nderuar nga Kremlini. Rusia nuk ka arritur të fitojë kontrollin e qiejve apo të kombinojë fuqinë ajrore me tanke, artileri dhe këmbësorie.

Të zhytur në korrupsion, të paaftë për të nxitur iniciativën ose për të mësuar nga gabimet e tyre, gjeneralët e tij të frustruar braktisën doktrinën e avancuar ushtarake dhe u kthyen në rrafshimin e qyteteve dhe terrorizimin e civilëve. Forcat shumë të motivuara të Ukrainës janë një qortim për këto dështime ruse. Pavarësisht se ishin më pak në numër dhe më pak të armatosur, ata i rezistuan ushtrisë pushtuese duke ua kaluar vendimmarrjen njësive vendore të vogla dhe të adaptueshme me të dhëna inteligjente të përditësuara.

Edhe nëse fushata ruse, tani nën një komandant të vetëm, do të fitojë në Donbas, ajo do ta bëjë këtë kryesisht falë masës së saj të madhe.

Pretendimi i saj për të qenë një forcë moderne e sofistikuar është po aq bindës sa një frëngji tankesh që ndryshket në një fushë ukrainase. Për zotin Putin kjo është një pengesë dërrmuese. Kjo është pjesërisht sepse, megjithëse ai kontrollon një makineri të frikshme propagande për të ndihmuar në mbytjen e kritikëve të tij, humbja e fytyrës kërcënon qëndrimin e tij në Presidencë.

Kjo është kryesisht për shkak se përdorimi i forcës ushtarake është thelbësor në strategjinë e tij për ta bërë Rusinë të llogaritet në botë. Rusia mund të jetë e gjerë, por është një shtet i mesëm që ende dëshiron të jetë një superfuqi.

Popullsia e saj renditet midis Bangladeshit dhe Meksikës, ekonomia e saj midis Brazilit dhe Koresë së Jugut dhe pjesa e saj e eksporteve globale midis Tajvanit dhe Zvicrës. Edhe pse Rusia gëzon njëfarë simpatie në vendet e paangazhuara si Afrika e Jugut dhe India, fuqia e saj po zbehet – e nxituar nga shfaqja e saj e paaftësisë dhe brutalitetit në Ukrainë.

Për të mbushur boshllëkun midis fuqisë dhe aspiratave të saj – dhe për t’i rezistuar asaj që ai e sheh si shkelje të Amerikës – zoti Putin është kthyer vazhdimisht në sferën e vetme ku Rusia mund të pretendojë ende të jetë e klasit botëror: forca ushtarake.

Në 14 vitet e fundit ai ka pushtuar Gjeorgjinë dhe Ukrainën (dy herë) dhe ka luftuar në Siri. Mercenarët e tij janë vendosur në Libi, Republikën e Afrikës Qendrore, Sudan dhe tani në Ukrainë. Zoti Putin është një ngacmues global i fiksuar pas papërshtatshmërive të vendit të tij.

Krahasoni atë me Kinën, e cila gjithashtu ka ambicie, por deri më tani ka mundur të marrë rezultate duke përdorur peshën e saj ekonomike dhe diplomatike në rritje. Poshtërimi në Ukrainë dobëson pretendimin e fundit të Rusisë për statusin e superfuqisë. Lufta mund të zvarritet akoma dhe ndërkohë që Rusia nuk do të jetë në gjendje të kryejë operacione të mëdha diku tjetër. Pajisjet, municioni dhe fuqia punëtore po përdoren me shpejtësi. Rivendosja e forcave ruse në fuqinë e plotë dhe trajnimi i tyre për të shmangur gabimet në Ukrainë mund të kërkojë vite.

Nëse sanksionet mbeten për shkak se zoti Putin është ende në pushtet, detyra do të kërkojë edhe më shumë. Raketat ruse janë plot me komponentë perëndimorë. Ikja e rusëve të talentuar do të rëndojë mbi ekonominë. Gjatë gjithë kohës, sa më pak që Rusia të mund të projektojë fuqi ushtarake, aq më pak do të jetë në gjendje të përçajë pjesën tjetër të botës. Kjo do të jetë e mirëseardhur.

Megjithatë, pushtimi i Ukrainës përmban edhe mësime që janë më pak ngushëlluese. Së pari, ajo tregon se në ndjekje të kësaj strategjie zoti Putin është i gatshëm të rrezikojë edhe më, që për shumë të tjerë – duke përfshirë shumë rusë – kjo nuk ka kuptim. Rënia e mëtejshme e fuqisë ruse mund të çojë në një agresion akoma më të pamatur. Ukraina gjithashtu tregon se në luftërat e ardhshme nëse forcat ruse nuk mund të mbizotërojnë në fushën e betejës, do të përdorin mizori.

Një ushtri më e dobët ruse mund të jetë edhe më brutale. Për ata në mbarë botën që përballen me agresionin rus, kjo është një perspektivë e tmerrshme. Në fund të fundit, dobësia mund ta çojë Rusinë në arenën e fundit ku ajo është ende një superfuqi e padiskutueshme: armët kimike, biologjike dhe bërthamore. Që nga fillimi i kësaj lufte, zoti Putin dhe qeveria e tij kanë vënë në pah vazhdimisht kërcënimin e armëve të shkatërrimit në masë. Zoti Putin është racional, pasi dëshiron që regjimi i tij të mbijetojë, kështu që shanset për përdorimin e tyre ndoshta mbeten të pakta. Por ndërsa forcave të armatosura të Rusisë u mbarojnë opsionet konvencionale, tundimi për të përshkallëzuar me siguri do të rritet. Mesazhi për botën më të gjerë është se oportunizmi ushtarak i Putinit në Ukrainë duhet të shihet si i dështuar nga vetë oficerët dhe strategët e tij, të cilët më pas mund të zbutin skemën e tij të ardhshme kokëfortë.

Një ngërç në Donbas thjesht do të krijonte luftën e radhës dhe mund të ishte edhe më kërcënuese se e sotmja. Megjithatë, edhe nëse zoti Putin mposhtet, ai do të mbetet i rrezikshëm. Mesazhi për NATO-n është se ajo duhet të përditësojë mbrojtjen e saj me tela. Kjo bazohet në idenë se një përpjekje ruse për të marrë një kafshatë nga, të themi, shtetet baltike mund të ketë sukses në fillim, por do të shkaktonte një luftë më të gjerë të cilën NATO do ta fitonte përfundimisht.

Kjo mbrojtje përfshin rrezikun e llogaritjes së gabuar dhe përshkallëzimit, të cilat janë më të ngarkuara se kurrë nëse forcat konvencionale të Rusisë janë të dobëta. Më mirë të kishim një forcë të madhe përpara, të cilën Rusia do ta kishte të vështirë ta mposhtte që në fillim. Mënyra më e mirë për t’u mbrojtur nga zoti Putin dhe ushtria e tij e kalbur është ta pengoni atë të luftojë fare. Përshtati për Droni.al,S.N

/DRONI.al/